Μοναξιά, που με πονάς και με ματώνεις,
μοιάζεις με κιτρινισμένο χαρτί
σ' άδειο παλιό συρτάρι,
σαν το τελευταίο ξερό φύλλο στο δέντρο,
σαν σκουριασμένο εικονοστάσι στο δρόμο.
Μοναξιά σε διαβάζω στα μάτια
άγνωστων περαστικών
στους μεγάλους τους δρόμους,
σαν τα χνάρια σ' απάτητο χιόνι,
δεν μπορείς να μου κρυφτείς.
Σ' ακούω τις νύχτες στο τραγούδι
του αηδονιού στις καλαμιές,
σ' έχω μάθει καλά.
Κι όταν ο πόνος που φέρνεις
πολύ μεγαλώνει,
τότε υψώνω φωνή σε τραγούδι.
Σε ξορκίζω, σε διώχνω, μα πάλι σε βρίσκω,
μοιρασμένη κι ατόφια.
Και φιλιώνω μαζί σου
σαν αδερφή σου ψυχή.
Μοναξιά μου εσύ,
δική μου και ξένη,
Μαρίνα Αντωνίου
Συλλογή Ξεχασμένες Ζωές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου