Τώρα που αποφάσισες να γυρίσεις πίσω και να με κοιτάξεις, να μου δώσεις σημασία, σου λέω ευγενικά με πόνο στην καρδιά, δεν υπάρχω ποια.
Τόσο καιρό που ήσουν όταν ήθελα να σε πάρω μια αγκαλιά ... να σου δώσω μια συμβουλή για το καλό σου στην ζωή ... όταν ήθελες ένα χάδι, μια ζεστή φωλιά.
Μέρες έγιναν μήνες, μήνες έγιναν χρόνια. Εκεί που είσαι ήμουνα, εδώ που είμαι θαρθεις ετσι λέει η παροιμία. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Θα με θυμηθείς αμέτρητες φορές κι θα κουβαλάς πολλές ενοχές με το τρόπο που με χειρίστηκες.
Όσο εσύ θα μεγαλώνεις με το χρόνο, το ίδιο θα κάνω με πόνο. Θα αργώ στο βαδησμά μου, άνθρωπο να μην προφτάσω, ούτε να σε ακούσω, ούτε από το χέρι να σε πιάσω αν τυχόν πέσω κάτω. Μπορεί παιδί μου ακόμα να σε ξεχάσω.
Τώρα είναι η στιγμή που σε θέλω κι με θέλεις, να ζήσουμε όμορφες στιγμές κι πολλές χαρές.
Ένα άκουσμα από σένα ότι είσαι καλά. Ένα μήνυμα, το χτύπημα του τηλεφώνου, η της πόρτας μου το κουδούνισμα. Να βρεθείς μπροστά μου, να σε σφίξω στην αγκαλιά μου, να σου δώσω την ευχή μου σπλάχνο μου, παιδί μου, δικό μου.
Ποτέ μου δεν ζήλεψα ούτε σου θύμωσα για όσα συνέβησαν και ας με πόνεσαν.
Maro Patrianakos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου