Μοναχικοί άνθρωποι
κλεισμένοι μες το μαγικό τους κύκλο,
ερμητικά σφραγισμένου.
Πυρήνας ύπαρξης
ανυπόταχτης, ασυμβίβαστης.
Κόμποι σφιχτά πλεγμένοι
σε ύφανση χαλιού παλιομοδίτικου.
Κρίκοι στέρεοι και χαλαροί μαζί
σε αλυσίδα αιώνια χρυσή.
Μάτια που ερευνούν
τα τρίστρατα του κόσμου
κι αφουγκράζονται τον απόηχο
της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.
Γεύση γλυκόπικρου μελιού,
απ' άγριους τ' αγρού ανθούς.
Γεύση κρασιού
που ωρίμασε χρόνια ατέλειωτα
σε υγρά κελάρια.
Πόνος και λύτρωση,
μίσος και αγάπη,
χαρά και λύπη,
στ' ατέλειωτο γιορντάνι της Ζωής.
Άνθρωποι μοναχικοί μέσα στο πλήθος,
που βλέπουν
ότι οι άλλοι δε βλέπουν.
Που ακούν
αυτό που οι άλλοι δεν ακούν,
συντονισμένοι αρμονικά
με το άχρονο σύμπαν.
Άνθρωποι μοναχικοί,αλλόκοσμοι,
ντυμένοι την ανθρώπινη φιγούρα.
Ω! εσείς του κόσμου οι ποιητές,
οι στοχαστές κι ερμηνευτές
Μαρία Ταπκτσόγλου-Μπούλη
{ Νοσταλγοί της Εδέμ } 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου