Ταξίδεψα τις λέξεις μου
πολύ μακρυά,
μέχρι την άκρη της λύπης
πριν να 'ρθουν να σε βρουν.
Κρατούσαν στο χέρι τους
μήνες κενούς
και μέρες γεμάτες βροχή,
που έριχνε τα φύλλα στο χώμα.
Φορούσαν κόκκινα χρώματα
κι αρώματα του δάσους.
Η αύρα της θάλασσας
φύσαγε τα μαλλιά τους.
Μην τις διώξεις.
Την πόρτα σου άνοιξε,
να σ' ανταμώσουν θέλουν.
Ύστερα θ' απλώσουν μπροστά σου
σαν κύμα που στην άμμο σκάει.
Ψιθυριστά, τραγουδιστά μιλούν.
Να ακούς, μη μιλάς, μην απαντάς.
Τα χέρια σου άπλωσε.
Μαρίνα Αντωνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου