Η ζωή μας σαν βαρκούλα
ορμάει πάνω στα κύματα
θέλοντας με πείσμα να κρατηθεί
στην άγρια επιφάνεια.
Τα όνειρα μας με τσακισμένα φτερά
πετούν και πέφτουν
πάνω στα βράχια
μιας ήσυχης πολιτείας.
Ματωμένα τα δάκρυα
σκορπούν στη γη.
κι η αγωνία μας ψάχνει
διέξοδο να βρει,
και πως να μετρήσουμε τον πόνο
που γύρω μας απλώνει.
Ο χρόνος με άδεια μάτια
ξεμακραίνει να φτάσει
τις στάλες τις βροχής.
Άδειασαν τα σύννεφα
κι αυτός ακόμα μετράει
σταγόνες στην ερημιά
Μαρίνα Αντωνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου