Ιστορίες Της Γιαγιάς... Νίκος Κατριμουστάκης.

*Κάτσετε να σας πω μια Ιστορία ελεγε....

Και ολα τότε Ακινητουσαν.......*

---------------------------------

Συχνά ένας άνεμος ερχόταν απ'τα βορεινα

ουρλιαζοντας μες τις χαράδρες....

Και στο Κατόπι του πότε γρυλλιζοντας και πότε αλλυχτωντας

σερνόταν μεσ' τις καλαμιές σαν οργισμένη οχιά σφυριζοντας

ως να ξεσπάσει μες Το Πέλαγος αφροκοπωντας....

Με Περισσή κατήφεια εκεινος ο Χειμώνας βροντουσε

εξω απ'τις πόρτες μας τα κροταλλα του...

Κάποτε η βροχή γδερνοντας με τα νύχια της τα τζάμια

εμπαζε στις καλυβες μας με απανωτές Ριπές το Ψυχος..

Θαμμένοι τότε στη Νεροποντή πασχιζαμε μες Τις ρωγμες

Της αστραπής

των καικιων να μαντέψουμε τους Ογκους...

Τραβηγμένες οι βάρκες στο μουραγιο ξεψυχουσαν σ'ένα

λήθαργο χαμένες σε σωρούς απο ξεροκλαδα και φύκια..

Κι όμως κάπως να οργανωσουμε έπρεπε τη μοναξιά μας..

Κάπως να Υπαρξουμε σε τούτη

τη χαλαστρα που προμήνυε ο Θεός..

Σιωπηλά μαζεύονταν πισω στα σπίτια μας οι Άντρες

κι ανήσυχοι καθως ακουγαν του Ανέμου τα ποικιλματα....

Να Μαντέψουν πασχιζαν του Καιρού

τα γυρίσματα...

Τότε αναβαμε το τζάκι

κι αναμετρωντας τις ώρες μας βαριές στα ροζιασμενα

χερια τους στριβανε το τσιγαρο...

Υπεμεναν βουβά οι γυναίκες πυρωνοντας τη προσμονή

και το χαρακι του μόχθου στο μεσοφρυδο...

Και μες'απ'τα βαθουλωμενα μάτια , σμιγαν οι μνήμες τους

γυρτες στα περασμενα καθώς η γλύκα του σπιτιού

αναβλυζε στην Ευωδιά του Τραχανά και στο Λιβάνι .........

Πόσο μας Εσμιγε εκείνη η Ζωή.....

Μόχθος αδιακοπος χωρις δικαιωση και αμοιβή.

Φτώχεια Σεμνή και Αλλόκοτη Εμπειρία

Παράξενη η Αγάπη μας σαν πέρναγε

Φιλαργυρη στα λόγια μοναχή μας.....

Μόνο καμιά φορά απορουσαμε.....

Πού τάχα να ταξίδευε η Ψυχή μας....

Κι ετσι χωρις απόκριση περνούσε η Ζωή

Ετσι χωρίς απόκριση έφυγε η Ζωή μας..

Σαν κείνο το καράβι κάποτε

Που έφτασε εμπρός απ'τα νερά μας...

Χρόνια το καρτερουσαμε στα Γιορτινά ντυμένοι...

Μα το Ταξίδι είχε σωθεί πριν πιασει στο απανεμι....

Σκαρί που ειχε μέσα του μαύρο πανί σηκώσει.................

Το χάραμα ένας Ανεμος....

Μου εφερε πισω εκείνα τα χρόνια

Της Αγάπης...

Τις Ιστορίες Της Γιαγιάς...

Σκόρπια μες της Αυγής το συθαμπο

μιά μνήμη ακόμη Αγρυπνα...

Ποιός ξεχασμένος Πόθος ποιά Κραυγή να Την ζητήσει τώρα?

Τώρα που βρηκε αποκριση

στην αγκαλιά του Ήλιου....

ΑΣ ΗΤΑΝ ΠΑΛΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΥΧΑΙΝΕ Η ΧΑΡΗ

ΕΝΟΣ ΛΟΓΟΥ ΤΕΡΠΝΟΥ

Νίκος Κατριμουστάκης.