Τείνει να χαθεί η μυρωδιά
από το κορμί και η γεύση των φιλιών
από τα χείλη μου, αμυδρά θυμάται
τη γεύση σου και αυτό με φτάνει
σε σημείο μιας πρωτόγνωρης τρέλας.
Θέλω να είσαι δω, να νιώσεις
στη φωνή μου το πόσο σ' αγαπώ.
Όχι με λόγια κραυγαλέα και δειλά,
αλλά με όσα η καρδιά και το μυαλό
έχουν να σου δώσουν
και είναι φυλαγμένα από καιρό.
Όλα να τα δώσω μέχρι να αφήσουν
ανεξίτηλα αποτυπώματα
σαν μαρτυρία αμαρτίας
της παρουσίας μου στο κορμί σου.
Να ξέρεις πως όπως τρέχει το αίμα
στις φλέβες από την καρδιά
δίχως σταματημό,
έτσι πηγάζουν αστείρευτα
τα "σ' αγαπώ" τα "σε θέλω"
τα "μου λείπεις" άντρα μονα-δικέ μου .
Αναρωτιέμαι τι μου έχεις κάνει
και σε θέλω τόσο πολύ!!!
Αθεράπευτη αρρώστια μου!!
Νόρα Ξένου
Κείμενο από το ανθολόγιο "Ποίηση.
Ένας δρόμος προς το όνειρο. Θεσσαλονίκη-Αθήνα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου