Κάτω από ένα κίτρινο ουρανό
μετράς της άνοιξης σταγόνες
που πέφτουν αργά,
στο παγωμένο πεζούλι της ψυχής.
Τσαλακωμένα χαρτιά στην τσέπη σου
οι παλιές αγάπες
και σβησμένα τσιγάρα
όλα τα χρόνια της υπομονής.
Μια καταχνιά στο υγρό σου βλέμμα
προσμένει του αυγερινού τον ερχομό.
Μισή χαρά και πως να χορτάσει
την πείνα μιας ζωής,
που όλο κλειδωμένες πόρτες κοιτάζει.
Η σταγόνα της άνοιξης στα χείλη σου,
της λύπης αντίδοτο
Μαρίνα Αντωνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου