Κλεισμένοι οι δρόμοι της μνήμης
κι άγνωστα τα μονοπάτια του ονείρου,
που να στραφείς να βαδίζεις.
Ποιός να ακούσει αυτή τη φωνή
στο βάθος της ερημιάς.
Στέγνωσε το δάκρυ
στην άδεια πλατεία,
εκεί που κάποτε
έριχνες ευχές στου ουρανού
τα ελεύθερα πουλιά.
Όλος ο κόσμος γινόταν τραγούδι
πάνω από σπίτια και δρόμους.
Τώρα η ψυχή είναι μαζεμένη στα μάτια
και η καρδιά στην άκρη των χειλιών.
Το σήμερα, μοιάζει κουρασμένο φιλί
με ξεφτισμένο άρωμα αγάπης,
που σκέφτεται το αβέβαιο αύριο,
Μαρίνα Αντωνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου