Τι όνειρο κι αυτό, απόψε!
Εκεί, ανάμεσα στη θεραπεία της έπαρσης,
στην πλησμονή της φαντασίας,
στο θάνατο της αγρύπνιας,
ξεκλείδωσαν,
οι σκοτεινές καταπαχτές του χάους!
Και χάσκανε ξεσκέπαστ' οι αιθέρες
Κι είδα:
Αγγέλων πλήθη απροσμέτρητα,
απ' του Ωκεανού τις κοίτες,
μέχρις τη γης των Εσπερίδων,
ν' ακολουθούν τις ιαχές των Σεραφείμ!
Θρόνοι και Κυριότητες χρυσόφτερες,
πιασμένες,
από των γαλαξιών το γείσο,
στα Χερουβείμ δοξαστικά κρατούν το ίσο!
Φύλακες της Εδέμ ιερουργούν,
με κύμβαλ' ανά χείρας,
ψάλλουν του Δόξα Σοι το δαψιλές,
του ωσαννά τη θεία μελωδία!
Κι ανάμεσά τους αιωρείται,
ένας μυριόχρωμος χρωστήρας!
Απ' του Ενός, το άχραντο το χέρι,
χρώματα λύτρωσης να ντύνει,
του σύμπαντος την τέλεια ραψωδία!
Τότε, οι δυο Αρχάγγελοι,
με γοργό βηματισμό προπορευόμενοι,
αυτοκρατορικά ενδεδυμένοι
στο διάβα τους αναστυλώνουν,
λαβωμένες ικεσίες!
Με σάλπιγγες Ιεριχούς κατακρημνίζουν,
τα κρίματα του κόσμου και τις αταξίες!
Και η στεντόρεια φωνή τους,
στα πέρατα της οικουμένης, αντηχεί:
Στώμεν καλώς
Άρατε Πύλας!
Ήγγικεν η ώρα του Άνακτος,
Της αεί Νιογέννητης Αιωνιότητας,
του Φωτός και της Δικαιοσύνης!
Και σαν το Φως, τ' ασύλληπτο,
πήρε να ξαγναντίσει,
έντρομοι,
της πλάσης οι τρανοί κι οι βολεμένοι,
σε κρύπτες υποχθόνιες χωμένοι,
με την ψυχή τους μελανή κι αιματοβαμμένη,
φωνάζουν ίλεως...
Και τα παιδιά κι οι νέοι μονιασμένοι,
στήνουν χορούς λατρευτικούς, αγκαλιασμένοι,
και με υνιά στα χέρια τους τ' αμόλευτα,
σπέρνουν σιτάρι χορτασμού,
ψωμί να μοιραστούν όλ' οι ανίσχυροι της γης
κι οι καταφρονεμένοι...
Κι εκείνη τη Μεγάλη τη Στιγμή,
αλαφιασμένος,
πανικόβλητος,
δειλός,
είναι που, με εγκατέλειψ' ο Μορφέας...
Το θαύμα, να μη δω...
Κατερίνα Πήττα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου