Τυχαίνει ν'αγαπώ την ποίηση
εκείνη που δεν έγραψα
γιατί μου αρνιέται
να κάνω τις λέξεις παιδιά μου
να τα ξαπλώσω ταχτικά στο χαρτί
μόνο προτιμάει να γυρνοβολάει έκθετη
στους δρόμους της γειτονιάς
αλητεύοντας στην βροχή
δοκιμάζοντας καθημερινούς ήχους,
βρίσκει τα κότσια να σέβεται τις λύπες μου
και να κανακεύει τις χαρές
χωρίς να παιδεύει τους ηχηρούς φθόγγους
τα διστακτικά φωνεήντα
παρά χαμογελάει νωχελικά
στα αποσιωπητικά
στις μακριές παύσεις
τις αψιμαχίες των άρθρων
στην αφθονία των αραχνιασμένων μου ονείρων,
την αγαπώ που υπεκφεύγει
να σκαρφίζεται ιστορίες
κι ύστερα να τις πνίγει γλυκά
σε μυστικά τεφτέρια
παραγεμισμένα με ξεραμένα γιασεμιά,
που δεν βαφτίζει το σκοτάδι μου φως
ούτε μου τάζει να γεμίζει τα κενά
με ταξίδια πέρα από τις θάλασσες
αλλά προτιμάει να ξαποσταίνει στις σκιές
φωνάζοντας χαιρέκακα τ'όνομα μου
όταν θυμώνω που σπάει τα μολύβια μου
και σαν πέφτει η νύχτα
να κοιμάται ελαφρά σαν πεταλούδα
κλέβοντας τα μικρά μου οράματα,
ακριβή και ανείπωτη ποίηση
εύηχη κι άλλο τόσο ιδιότροπη
σ'αγαπώ που με λυπάσαι
και αρνιέσαι να αποκρυπτογραφείς
τους σβησμένους μου στίχους
~ Άννα Γεωργαλή ~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου