Με δανεικό "Εγώ", πως να προχωρήσω;
Σε πάθη αποκαΐδια τι να σβήσω;
Τα ιδεώδη μου άτρωτα.
Αγεφύρωτο χάσμα η ιδιοτέλεια σου.
Προτιμώ για παρέα τη σιωπή .
Είναι έντιμη και ταξιδιάρα.
Μου κόβει εισιτήριο μ' επιστροφή,
αδιαμαρτύρητη.
Γνέφω ,λέξεις με το μελάνι της ζωής
Της πλένω στην αλισίβα του χρόνου
Γίνονται ατμός στην άκρη του ορίζοντα
Της καταπίνει ταχύτατα η χαμέρπεια
των πράξεων σου.
Τα εύθραυστα καλοκαίρια
γλιστρούν και σπάνε , μαζί
με τις "τεράστιες θυσίες "σου.
Η υψικάμινος της συνείδησης σου,
μαύρο σύννεφο Κι καταιγίδες την σιχάθηκαν .
Ακούω τη φωνή τους καυγαδίζουν
Εντελώς αδιάφορη με αφήνει...
η τοξική ευτυχία τους.
Ενέχυρο συναλλαγής.
Ένοχος αέρας, δεν κουνάει φίλο.
Μια ηλιαχτίδα διαπερνάει κάπου
τον γκρίζο ουρανό
κι τρέχεις ν' απλώσεις στα σχοινιά της
τον καπνισμένο χαρακτήρα σου.
Ο καταρράκτης στην έρημο σου.
Ψάχνεις το "άψυχο "αντικείμενο
που κάποτε πέταξες ,για να δροσιστείς.
Η καμπύλη της παιδικής φαντασίας
έκλισε οριστικά εκείνο το μεσημέρι
Ο ανεμιστήρας ζωή,
σ' εκσφενδόνισε ταχύτατα
σε μια γωνιά .
Ντίνα Μήλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου