Μια Σκιά... Κτενά Ρούλα.

Γυρνάει αλαφροΐσκιωτος στης γης τα καλντερίμια,

ανθρώπων ίχνη πουθενά, τριγύρω του αγρίμια.

Έχει στην πλάτη του σταυρό και μια παλιά καμπούρα,

ρεγάλο του αφήσανε με ξύλινη μαγκούρα.

Στους ώμους έχει συντροφιά, λατέρνα στολισμένη

είναι ξεκούρδιστη ,παλιά , λιγάκι σκονισμένη.

Άδεια η γη, μόνο σκιές,για τί να τραγουδήσει,

όμως δεν του 'κανε καρδιά σπίτι να την αφήσει.

Μυρίζεις νύχτα γιασεμί , ερωτευμένη θα'σαι,

αυτόν που μόνος του γυρνά τάχα δεν τον λυπάσαι.

Ψάχνει να βρει τον ίσκιο του να μην βαδίζει μόνος,

να μοιραστεί την ερημιά ,να μοιραστεί ό πόνος.

Έγινε ο ίδιος μια σκιά χαμένη στα σκοτάδια,

με μια λατέρνα να γυρνά ξεκούρδιστη τα βράδια.

Κτενά Ρούλα