Στην έρημο μιας χώρας
που βαδίζω,
ένας άνεμος καυτός φυσά
κι όλο με πνίγει.
Τα ίχνη μου στην άμμο χάνονται
και μένω οδοιπόρος διψασμένος
και μοναχός,
χωρίς ελπίδα όασης και γυρισμού.
Δεν ξέρω πατρίδα μου που να ψάξω
να σε βρω.
Η γη γυρίζει τόσο γρήγορα
που έχω ζαλιστεί.
Πρέπει να σταθώ στη άκρη εκεί
του φεγγαριού
και καλά μέσα απ' τα σύννεφα
για να σε βρω, να κοιτάξω.
Θα σε γνωρίσει ανάμεσα στα πλήθη
πρώτη η καρδιά μου
και θα χτυπήσει δυνατά.
Μικρή και μεγάλη χώρα μου
γαλανή, χιλιοτραγουδισμένη,
στη δίνη των καιρών
και σ' αυτού του κόσμου τη βουή
να μη χαθείς,
Μαρίνα Αντωνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου