Αγέρηδες... Άννα Γεωργαλή.

Γύρισε απότομα ο καιρός

αγέρηδες πάλι με φυσάνε

με σπρώχνουν δύσθυμα

μου κάνουν χώρο στη νύχτα

κυματίζει κάτι βαθύ και λεπτό

στην αναμονή του σκοταδιού

σαν τη φθορά του έρωτα

σαν μια στιγμιαία διαδρομή

που γελάστηκε πως η αγάπη

θα κρατήσει για πάντα

άπληστα γεύομαι την απουσία σου

και πια ούτε που θυμάμαι

τον ήχο της φωνής σου

τόσο που έχω να την ακούσω

οι ξοδεμένοι στίχοι έγιναν λευκά χειρόγραφα

σαν να γράφω τελευταίες επιθυμίες

βυθίζω τα δάχτυλα

στην κατακόκκινη ατμόσφαιρα

μια ξαφνική ηρεμία

κι όμως ξέρω πως έρχεται θύελλα

ένα σφίξιμο στο στήθος την προαναγγέλλει

καθώς πέφτω στην εύθραυστη σιωπή της διάψευσης

που αφηγείται όσα απωθημένα σπαταλήθηκαν..

Πάλι κρύος αέρας με φυσάει

κάτω απ’ τον ίσκιο των βλεφάρων

απαγκιάζει απαρηγόρητο σκοτάδι

και μιας που δεν έχω μάθει να πετάω

αφήνομαι να πνιγώ ναυαγός στη στεριά σου

μετρώντας την απόσταση ως την έπαρση της λύτρωσης..

~Άννα Γεωργαλή ~