Ένα σύννεφο κατέβηκε
στα μάτια σου
και σκέπασε τις λέξεις.
Μόνο τις στάλες της βροχής
ακούω τώρα πια στο τζάμι
που χτυπάνε.
Λες κι' ολόκληρη η γη
έγινε ένα θολό ποτάμι.
Καρφώνονται στην πλάτη μου
οι θύμησες μαχαίρια,
από του ήλιου τα περάσματα
και του φεγγαριού τις καλησπέρες.
Πως να μετρήσω τον καιρό,
πέρα από μιαν ανάσα
που άδικα περιμένω,
για να τελειώσει η βροχή
Μαρίνα Αντωνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου