Οταν η Οστρια γυριζε τον Καιρό
κατα το γούστο της,
στις Ακτές ταξιδευαν οι μυλοι
και τα βράχια καθώς μεσα σε Ονειρο...
Πότε η τρατα μας πότε η συρτη ,
καλπαζε η μνήμη μας φλογατη ορθή
στα περασμένα ..
Φυσωντας φλύαρος ο Άνεμος
κι Ονειροπόλος,
με χερια ανυπόμονα μαδουσε
και τα τελευταία φύλλα απ'τις Οπωρες...
Κι οταν μια χαμηλοφωνη βροχή ψιθυριστά
κεντουσε τη σκόνη του Καλοκαιριού,
το δάσος Μυροβολο Ανθοφορωντας
ηδονικά την Προσκαλουσε....
Ζωντανευαν τα Παραμύθια μας
στην ευωδιά της ρητίνης ,
καθως η νυχτα έπεφτε αραχνενια
στους πευκιους και τα ελατια.....
Γαλήνια η Ρέμβη εκείνη των Ωρων
και Δειλινά τα νερα...
Σαν Οπτική ενος αλλου Κόσμου
Προσευχονταν μες τη Σιωπή...............
Κι ετσι ανεπαισθητα μας βυθιζαν και πάλι
μεσα στου Φεγγαριού τη Ρέμβη,
καθως το βλέμμα Χαυνο Αποξεχνιοταν...
Ώσπου η νύστα και η ψιλή κουβέντα
γλυκαιναν τη Ψυχή μας....
Κι ο Ύπνος σε Πελαγισια Όνειρα
μας έσερνε στο Σιωπηλό βυθό του......
Και τ'ανεκπληρωτα Όνειρα ξεχνιουνταν
μες τη βουβή τη Καταχνιά..
Που άπλωνε Σιωπή και Δέος
στις βάρκες που κοιμουνταν στο μουραγιο..
Στην Κατασκοτεινη αγκαλιά...
Νίκος Κατριμουστάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου