Μια μέρα όπως όλες της άλλες. Κοιτάζει και διαβάζει παντού
για την παγκόσμια ημέρα σήμερα..
Και χωρίς να το καταλάβει τα δάκρυα της κυλούν
από τα μάτια της...
Οι εικόνες την πήγαν πίσω στην δική της ζωή...
Πόσο της νιώθει όλες αυτές της γυναίκες σήμερα...
Πόσο δύσκολο είναι να φύγεις από μια κατάσταση που σε
γεμίζει πληγές και χάνεις την ψυχή σου..
Ήταν μικρή ήθελε να ζήσει τον έρωτα, την αγάπη τον σεβασμό.
Αλλά δυστυχώς δεν έγινε έτσι. Τα όνειρά της χάθηκαν
από την στιγμή που παντρεύτηκε. Σε μια κοινωνία που
σε κρίνει σε ένα περιβάλλον που κανένας δεν σε καταλαβαίνει
τι λες.. Όσο και να μιλάς δεν σε ακούει κανείς..
Και έτσι αποφασίζεις να ζεις στην σιωπή.
Να προσπαθείς συνέχεια να μην προκαλείς τον άλλον,
να μην του δώσεις αφορμή να σου φωνάζει,η να σε χτυπήσει..
Και τα βράδυα το βγάζεις στο καναπέ να κλαις και να ζητάς
απαντήσεις σε όλα αυτά τα γιατί που σου τρώνε την ψυχή σου.
Και έτσι συνεχίζεις την ζωή σου, χωρίς να αντιδράς.
Πιάνεσαι από τα παιδιά ή από από άλλες ασχολίες για να ξεχνάς..
Και έτσι έχεις ξεχάσει και εσένα. Δεν ζεις πια..
Και έρχεται κάποια στιγμή που όλο αυτα που μαζεύεις μέσα σου
όλα αυτά τα χρόνια, γίνονται έκρηξη και δεν σε νοιάζει πλέον,
δεν σκέφτεσαι πλέον τίποτα. Το μόνο που θες είναι να φύγεις,
να ελευθερωθείς από αυτά τα δεσμά που σε έχουν κάνει
αιχμάλωτο του εαυτού σου..
Πρέπει να βρείς την δύναμή με όποιο κόστος
.................................. Και εκείνη τα κατάφερε..
Έστω και αργά. Ναι είναι ελεύθερη πλέον.
Μπορεί να είναι αργά για να ζήσει την ζωή που έχασε.
Αλλά έχει κάτι πιο σημαντικό κερδίσει. Τον εαυτό της πίσω.
Την γαλήνη τής ψυχής.. Και ξέρει πλέον ότι δεν θα επιτρέψει
σε κανέναν να της φερθεί χωρίς το σεβασμό που της αξίζει..
Και σηκώνει το βλέμμα της ψιλά,σκουπιζει τα μάτια της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου