Μνήμες Ανεμικές... Ιωάννα Αθανασιάδου.

Όνειρα σκαρφαλωμένα σε μνήμες αναιμικές,

χίμαιρες μαρμαρωμένες.

Διάψευση χαραγμένη σε ώρες ματαιωμένες,

ακινησία τυραννική των λησμονημένων ουρανών.

Καυτό γυαλί ο ήλιος στα μάτια των τυφλών,

τα σύννεφα γεμάτα βροχή και άνεμο,

με υγρό βλέμμα ψυχανεμίζονται τ’ αγάλματα

τη μοναξιά των αιώνων.

Πετροβολούν οι μέρες την άσπλαχνη λήθη,

δικάζονται τ’ αγέννητα βρέφη

για τις αμαρτίες των καιρών.

Ματωμένες φλέβες στα πρόσωπα των αγγέλων,

ψωμί κι αλάτι μοιράζονται οι ψυχές

πριν ξεκινήσουν για τον κάμπο με τις αιώνιες σιωπές.

Σπασμένες οι πλάκες των αόρατων χρησμών,

τα ρολόγια γυρνούν σαν τρελά στα καμπαναριά

με τις αγιογραφίες της τυραννισμένης αθανασίας.

Κι ο ουρανός σταλάζει το ορφανεμένο αίμα του,

κι οι εντολές φριχτά σαλπίσματα

στη σκοτεινιά των ερημωμένων ωκεανών.

Ιωάννα Αθανασιάδου,

ποίημα δημοσιευμένο στο περιοδικό HOMO UNIVERSALIS