Αλόγιστες, απάνθρωπες υπάρξεις
σαν κουνούπια το αίμα σου ρουφούν,
σφουγγαρόπανο σε κάνουν,
τα όνειρά σου…
σαν τα κρασοστάφυλα τσαλαπατούν.
Εσύ όμως υπάρχεις,
αντιστέκεσαι και αγωνίζεσαι
λουλούδι του βράχου,
δέντρο του γιαλού,
ανεμώνη του χειμώνα.
Αναπνέεις, σταυροκοπιέσαι
και κοιτάζοντας ψηλά
στο αχανές πέλαγος τ’ ουρανού
αναζητάς το θείο πνεύμα,
που σου έδωσε το φιλί της ζωής
και πιστεύεις ότι έχει και για σένα
κάποιο πανηγύρι, κάποια ευτυχία, κάποια χαρά.
Ακουμπισμένος στα δυο σου χέρια
σκέφτεσαι το ζωογόνο ήλιο,
που αδιάκριτα φωτίζει όλη την πλάση
και συλλογίζεσαι…
Ο άνεμος δεν πιάνεται, τα όνειρα δε σβήνουν,
ελπίζεις στο αύριο, αντιστέκεσαι και αγωνίζεσαι.
Πιστεύεις ότι θα φανεί το ουράνιο τόξο,
θα ποτιστεί το λουλούδι του βράχου,
το δέντρο του γιαλού
και θα ζεσταθεί η ανεμώνη του χειμώνα,
γιατί στην κοινωνία όλα είναι χρήσιμα
Γιάννης Τάτσης
Από την ποιητική μου συλλογή: "Ποιήματα 2004"
για περισσότερη ποίηση:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου