Ποτάμι ο χρόνος και όλο τρέχει
ξέφτια στο διάβα του αφήνει
ρουφάει τα πάντα κι ούτε έχει
λύπηση, μήτε καλοσύνη.
Όλα χλωμιάζουν κι όλα τα σβήνει
μόνο 'συ μασάς παραμύθι
πως εσένα άφθαρτο σε αφήνει
μα άλλο είναι, αλλιώς δείχνει.
Για κοίτα εμπρός σου ρέει το ρέμα
πόνος αν αστράφτει στο βλέμμα
ζήσε την κάθε σου στιγμή ως το γέρμα
είσαι θνητός, δεν είναι ψέμα.
Για τους στόχους με σθένος αγωνίσου,
και σαν, χωρίς να τ' απαντέχεις,
η παγωνιά τυλίγει το κορμί σου,
πλάθε όνειρα να αντέχεις.
Η ελπίδα ποτέ να μη σου λείπει
μόνιμη να την έχεις παρέα
διώξε απ’ την ψυχή σου τη λύπη
κι όλα να γίνουν ωραία.
Απρόβλεπτη είναι η ζωή, ξέρεις,
σαν λες πως όλα έχουν σβήσει,
κι ενώ τα πάνδεινα υποφέρεις,
κάνει την καρδιά να ανθίσει.
Το γκρίζο σου με χρώματα γεμίζει
διώχνει τη θλίψη και τον πόνο,
χαμογελαστές ημέρες ορίζει
ήλιους λαμπρούς ανάβει μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου