Η λύπη προσπερνά τη χαρά και συνουσιάζεται με τη θλίψη , εγκυμονεί τον κίνδυνο του μισεμού μεν ,αλλά το ολόγιομο φεγγάρι της προσμονής ,επαληθεύει τις οδύνες ενός τοκετού δε ,,με ευχάριστο γεγονός ,χαρμόσυνη είδηση ,το να μείνει ως μάθημα και να φέρει στον κοσμο της ευτυχίας της ,τα τέκνα του μέλλοντός της .
Η λύπη φωταγωγεί τα σκοτεινά της αποκαίδια ,που έθρεψε η καύση των νεκρών της κυττάρων ,καθώς η αποδέσμευση της ύλης , καθιστά υπεύθυνη , την οσμή και ιδιαίτερα , αποσπώντας τα κομμάτια της και τα μερίδιά της , αναθαρεύει στον αφανισμό της , με μόνο μέτοχο σ όλο αυτό το ολοκαύτωμα ,το σπινθήρα εκείνο που χειραγώγησε την απόφαση και συνετέλεσε στην καύση της .
Εκέινη η υψικάμινος ,που μέσα στο κάψιμο των χρόνων και όλων εκείνων που είχαν συνθέσει και αποσυνθέσει ταυτπόχρονα ,την αφή , την υφή , μα η λύπη εκεί , συμπαραστέκεται στην αγωνία της ανακούφισης ,που ούτε λίγο ούτε πολύ ,συμπάσχει και παρέχει τα δικά της φίλτρα αποθέωσης.
Αποσυντίθεται η ύλη απ το πνεύμα ,λύπη κυρίαρχος των πάντων εκει γεγονότων ,συντεθλιμένων προσώπων ,που ίσως και μέσα απ αυτή τη λύπη , να ρθει η λύτρωση .
Τα χέρια αδύναμα να σφίξουν στη θύμησή τους ,τις αγκάλες εκείνες τις αμέτρητες και τις ανυποχώρητες ,μα τώρα προσμετρούν καύση ,νεκρών σωματιδίων ,από θύμηση ,αν και ζωντανά τα κυτταρα των άλλων ,ίσως και να συγχωνεύουν με τα δικά τους λάθη τα πάθη από κοινού ,παραδοχής και αποδοχής,μα τώρα όλα είναι πια αργά .
Άργησε η λύπη να συνταχτεί με τη χαρά της αποθέωσης στιγμών ,όχι για να κλάψουν ,αλλά μαζεύοντας εκεινα τα δάκρυα της δικαίωσης και της μετάνοιας ,τώρα πια συνθέτουν τα μαργαριτάρια τους .
Κοσμήματα ,διάκοσμοι ψυχής ,ενός περιλαιμίου ,που θα αστράφτει η υπακοή ,και θα φέγγει στο θάμπος της ανυπακοής και της ακατστασίας ,της ανταρσίας και της οχλαγωγίας των ήχων του παρελθόντος ,αλλά οι παιάνες θα ηχούν υμνωδιες χαρμόσυνων καρμάτων ζωής τους
Vasileios Dom FOTO.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου