Η απαγγελία της τρέλας... Χρύσα Θυμιοπούλου.

Ουρλιάζουν τα σύννεφα...

Κλαίει ο ήλιος...

Νεκρική κραυγή στο ηχόχρωμα του ουρανού...

Και εμείς σαν τυφλές μαριονέτες έρπουμε στην όχθη του γκρεμού, ψαχουλεύωντας το ψέμα του Απρίλη...

Μόνο που εκείνο δεν ήτανε κάλπικο την φορεσιά της αλήθειας ντύθηκε και δίκοπο μαχαίρι έγινε μέσα στην καρδιά μας και στην τρέλα του νου..

Σας ερωτώ με το λειψό μου το μυαλό...

Για ποια εξέλιξη του μέλλοντος μιλάτε...

Πέστε μου γιατί δεν μ' απαντάτε...

Στον βωμό πιας νεοαλλαγής την ζωή μας πουλάτε...

Σαν τραπουλόχαρτα τα έθιμα σκορπάτε...

Πέστε μας γιατί δεν μας ρωτάτε...

Και την ψυχή της πείνας μας για το χρήμα ξεπουλάτε...

Σειρήνες ουρλιάζουν τα αυτοκίνητα φτάνουν, από πίσω κι οι εχθροί... Όλοι μαζί σ' ένα μπάρκο για άλλα λιμάνια με δύσοσμα φουγάρα κι ο καπετάνιος σαν κέρινο ομοίωμα στέκει εκεί και δεν αγγίζει πια το τιμόνι, παίζοντας το τελευταίο του χαρτί ανάμεσα στο χρήμα και την ηθική...

Άραγε για που ξεκινήσατε να μας πάτε...

Η πυξίδα χάθηκε στον δρόμο...

Δεν έχετε άλλο τρόπο μόνο το σκότος προσκυνάτε...

Σεις υποτίθεται την χώρα μας κυβερνάτε...

Και εμείς οι ποιητές σε μια κόλλα χαρτί μιλάμε γράφοντας το παραλήρημα της ψυχής μας...

Η απαγγελία της τρέλας...

Ελλάδα μου άνοιξε την γη σου και κατάπιε αυτούς που σε κομματιάζουν λίγο, λίγο...

Το ξέρω βρυγχάσαι μα ο κόσμος κοιμάται, τι περίεργο όλοι και στην μέση ο τρελο-Μανώλης...

Μη φοβάστε όλοι στον ίδιο εφιάλτη περπατάμε...

Μα κανείς δεν ξυπνάει να πιει νερό από το φως σου Ελλάδα μου, νέκταρ από το πνεύμα σου και να λαμπρύνει ξανά το κάλλος της ομορφιάς σου, χωρίς άλλο να κλαίνε τα παιδιά σου...

Μάνα μη μας εγκαταλείπεις...

Η ντροπή μας δεν σου αξίζει...

Δαγκώνω τα χείλη μου για να μην ακουστούν οι θρήνοι μου σε σένανε γαλανόλευκη, μα τι νόημα έχει αφού εσύ στέκεσαι εκεί βουβή κι αμίλητη κυματίζοντας τον Σταυρό της Πίστης μας μόνο όταν τα πνεύματα των ηρώων σε προσκυνάνε...

Γιατί εμείς μάθαμε εσένα πατρίδα μου στα παζάρια να ξεπουλάμε...

Και τα παιδιά μας αμέριμνα τριγυρνάνε στους δρόμους και χαμογελάνε σε ανήθικους νόμους...

Πέστε μου το όνομα Ελλάδα δεν ταράζει τα σωθικά σας...

Πως την σκοτώνετε και δεν ξεριζώνεται η καρδιά σας...

Και εσύ σαν μάνα γη κλαις γοερά όταν οι εχθροί τους κόλπους σου πολεμάνε κρυφά...

Ουρλιάζουν οι τύψεις χωρίς συνειδήσεις...

Και οι εφημερίδες ψέματα γράφουν πως τους Έλληνες τα κύματα της θάλασσας ξεβράζουν...

Εμάς δεν μας γέννησε κανείς;

Πέστε μου γιατί δεν ενώνουμε τα χέρια, που πήγατε ωρέ αδέρφια...

Πως γίνεται από πατριώτες να γίνεστε καταδότες, της ιστορίας οι πιο ανελέητοι προδότες...

Χρύσα Θυμιοπούλου: Συγγραφέας-Ηθοποιός.

28/6/2021 Νομικά κατοχυρωμένο