Κολοκοτρώνειος λόγος.... Αντριάνα.

Απάνω στο αέτωμα στου χρόνου

μετερίζι στέκει ο γέρος του Μοριά Ελλάδα

αντικρίζει.

Το να φρύδι υψώνεται το άλλο

μας ζυγίζει. Το μάτι αγριεύεται η ψυχή πανηγυρίζει.

Φεύγει ευθύς, αερικό, στην Πνύκα ανεβαίνει.

Λόγο βγάζει ωσάν θεριό ουρλιάζει η οικουμένη.

Είστε της εποχής δειλοί. Ευρώπης μειωμένοι.

Κάθεστε στα παρτέρια σας λουλούδια κορδωμένα.

Είναι οι ρίζες σας ρυχές, εύκολα

βολεμένες. Μιλάς γι ανδραγαθήματα

δικά μας τιμημένα.

Εσύ τι έκανες μου λες και γίνεσαι εικόνα;

Ποτέ εμείς δεν βάλαμε κορόνα το συμφέρον.

Παίρναμε τα τουφέκια μας και

διώχναμε τομάρια. Δώσαμε οικογένεια,

το βιός μας τα λεφτά μας

Εσύ το τάμπλετ κοπανάς, φωνάζεις γι αδικία.

Τρως πίνεις και γλεντάς, άλλοι φταιν για τα δεινά.

Μ άλικο πρόσωπο σκληρό κοιτάζει

την αρένα. Βγάζει φωνή, βγάζει

κραυγή, σκύβει η σημαία

Σκυψετε στα κιτάπια σας ετούτα

ιστορίας. Εκεί θα βρείτε σχέδιο,

Κάντε το πορεία

Ανασκουμπώστε τα παιδιά, κάντε

την προσευχή σας. Υψωστε λάβαρο

σκληρό. Παλέψετε το δίκιο.

Κάντε να φεξει μια αυγή γαλάζια

ελληνική.

Αυτά είπε ατσαλινα θνητός Κολοκοτρώνης

Ευθυτενής κι αέρινος παίρνει το άλογο του.

Αποχωρεί, αερικό, στον χρόνο τον δικό του.

Αντριάνα

( ευχαριστώ τον Δημήτριο Γκόγκα

για την συμπερίληψη του ποιήματος

στην ποιητική συλλογη: 199 Χρόνια ελεύθερης ζωής+1.

Αφιέρωμα στην ελληνική επανάσταση του 1821)