Άνθρωποι που αναγκάζονται να πηγαίνουν συχνά σε θεραπεία
είναι επειδή υπάρχουν άνθρωποι στην ζωή τους που δεν πάνε
για θεραπεία. Αυτοί θεωρούν τον ευατόν τους φυσιολογικό
ενώ εσένα άρρωστο. Όσο να προσπαθείς να τους ικανοποιήσεις,
να τους φερθείς θερμά, κι ανάλογα με τις καταστάσεις, αυτοί
θα επιμένουν να σε μειώσουν με μια επιθετική παθητικότητα.
Θα σε φτάσουν στα όρια που θα θέλεις να δραπετεύσεις όπως
ένας φυλακισμένος, να τραβήξεις τα μαλλιά σου κι να κράξεις
σαν ένα άγριο πουλί που είναι κλεισμένο σε κλουβί.
Αυτοί οι άνθρωποι που καταλήγουν σε θεραπεία αναζητούν...
ψάχνουν μια γαλήνη, μια ηρεμία.
Θέλουν να ανασάνουν. Να μην ακούν δυνατές φωνές όπως
ακούγονται στις έρημες σπηλιές. Δεν σου έχει τύχει να είσαι
σε μια ύπαιθρο, να μην υπάρχει ψυχή κι εκεί που ακουμπάς
τα χέρια σου στο στόμα σου βγαίνει μια φωνή που το ηχώ
ακούγεται να πολλαπλασιάζεται έντονα κι τόσο μακριά που
σου ανατριχιάζει το κορμί.
Αυτή την ίδια αίσθηση επανέρχεται ξανά κι ξανά με τον κάθε
δυνατό ήχο κι τις φωνές αυτών των αναίσθητων ανθρώπων
που σε αναγκάζουν να πας εσύ στην θεραπεία.
Μετέπειτα έρχεται η φαρμακευτική αγωγή διότι η θεραπεία με
απλή συζήτηση δεν αρκεί. Οι άλλοι που σε παιδεύουν στην
ζωή σου μένουν πίσω να σε κρίνουν. Να σε βγάλουν τρελό.
Μερικοί έχουν την τάση να σε εκθέτουν μπροστά σε άλλα
μέλη της οικογένειας σου δίνοντας τους το θάρρος να σε
αποκαλούν κι αυτοί τρελό. Γίνεται πλέον ένα μαρτύριο.
Η θεραπεία κρατάει μήνες. Κρατάει χρόνια εξαιτίας των
πράξεων άλλων. Θα βγεις μια μέρα έξω από τις πόρτες
του γραφείου εντελώς καλά. Τουλάχιστον επιφανειακά.
Το τραύμα όμως το ψυχολογικό δεν ξεπερνιεται εύκολα.
Θα σε τρώει. Δεν χωνεύεται τόσο απλά με ένα ανθρακικό.
Καλό είναι οι άνθρωποι που πάνε για θεραπεία επειδή δεν
πάνε αυτοί που πρέπει, να στρίβουν δρόμο να βρουν την
ηρεμία τους πριν χάσουν την υγεία τους κι πεθάνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου