Τις λέξεις μου, γράφω σιγά και πια μόνο για σένα.
Τούτη δεν είναι μου η στιγμή κι οπού ’θελα να ζω.
Γύρω σκοτάδια. Σαν πληγή μ’ ακούγεσαι στα ξένα.
Το βλέμμα μου, στρέφει γι’ αλλού, μου αρνείται να σε δω.
.
(Άμα στρεβλά μου τα ’πανε και λάθος τ’ αποδίδω,
ας μου δοθεί μια σάρισα μεμιάς να σκοτωθώ!
Να μου βληθεί θραύσμα βαθύ σε φυλακή του Βίδο.
Να γκρεμιστώ απ’ το Ταίναρο για ν’ απολυτρωθώ).
.
Πείσμονας είμαι. Δεν ξεχνώ… Το δίκοχο και πάμε!
Φέρω κορφιάτη κύτταρο και πάππο μπιστικό.
Μιαν απλωσιά τα πόδια μου, τρεις θάλασσες και να με:
.
.
©Γιώργος Ν. Μανέτας
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου