Στου έρωτα την πόρτα
Παιχνίδι μες τα μάτια μου
κάνει η μορφή σου απόψε,
πάρε τα κομμάτια μου
και την ψυχή μου κόψε.
Στη θύμηση σου ξενυχτώ,
τα ανείπωτα λογιάζω,
αν είναι νύχτα, πρωινό,
ποτέ δε λογαριάζω.
Στέρφα και άνυδρη η ψυχή,
βαρύς χιονιάς την τρώει
και σαν ατάιστο πουλί
ξεσπά σε μοιρολόι.
Χρονιές κυλούν, αργοκυλούν,
ζωή που αχνοφέγγει,
με ένα λυγμό μάτια ξυπνούν
και η μέρα έτσι φεύγει.
Αταίριαστη είσαι μάτια μου
ποιος να σε καταλάβει;
Πρέπει ψυχή βαθιά να βρει,
να δει, να μεταλάβει.
Δεν τον φοβάμαι τον καιρό
που φεύγει για άλλη ρότα,
μα χάνομαι και ξενυχτώ
στου έρωτα την πόρτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου