Μύριζε αγιόκλημα και γιασεμί
ένα στενό,πετρόστρωτο δρομάκι
καμάρα εκεί στο γραφικό σοκάκι
αψίδα μοσχομυρισμένη,τοξωτή.
Και κάτω από το φως του φεγγαριού
ωχρές,γλυκιές νυχτερινές σκιάσεις
γίνεσαι μια σκιά,μπορείς να ξεγελάσεις
γίνεσαι αν θες ,κομμάτι ενός θείου δοξαριού!
Τον γκιώνη μοναχά δεν ξεγελάς
εκείνον τον κρυμμένο μεσ΄τις φυλλωσιές, ξενύχτη,
ούτε τον κόκορα,του Μύλου τον ανεμοδείχτη!
Βαρβάρα Κατσιάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου