Ο ήχος της σιωπής... Στέλλα Βρακά.

Στο μέσα της Άνοιξης,

στο ύψος του Καλοκαιριού,

ο γνώριμος ήχος της σιωπής,

αναζητά το τραγούδι της φθινοπωρινής βροχής,

την θύελλα του Χειμώνα,

με τις μεγάλες νύχτες στην αντοχή της έλλειψης.

Τα βιβλία μιλάνε τις ζωές άλλων,

για να ασκείται η αντοχή που διαλογίζεται

σε ανάσες αθωότητας.

Τα "αν" και τα "θα" χρειάζεται να διδαχτούν

την σιωπή, για να θανατωθεί ο εαυτός.

Τα "γιατί" και τα "διότι" δεν χρειάζονται απαντήσεις

μήτε ερμηνείες.

Ας αναπαυθούν στο νεκροταφείο.

Ίσως έτσι γεννηθεί ο νέος εαυτός.

Τα νέα ρήματα τα έχω φυτέψει στην θάλασσα.

Η εκπλήρωση που αγωνίζεται να ξεκλειδώσει

τον καλά αμπαρωμένο Ναό της Ευδοκίας,

τρέφεται με αναλαμπές αλήθειας,

από παλαιά ρήματα γεννημένα από το αέναο πυρ!

Στέλλα Βρακά 5-07-2021