Κοίτα που πάλι κίνησαν οι σταυροφόροι
να λευτερώσουν κάποιον τόπο καθώς λένε
χέρια στο βούρκο βουτηγμένα, μισθοφόροι
που μόνο ξέρουν ν' αφανίζουν και να καίνε.
Στης γης την άκρη για τα πλούτη δες πώς τρέχουν
ψηλά σηκώνουν το κοντάρι μιας σημαίας
στις κακουχίες μαθημένοι να αντέχουν
έναντι πάντοτε ανταμοιβής γενναίας.
Το αίμα κρύο μες στις φλέβες τους κυλάει
και ο σκοπός όλα τα μέσα αγιάζει
καθένας σφάζοντας κανέναν δεν ρωτάει
κάμποσους άμαχους μπορεί και θυσιάζει.
Κι όταν το έργο έχουν φέρει πια σε πέρας
σαν βετεράνοι στην πατρίδα επιστρέφουν
μα στην καρδιά τους μένει ξάγρυπνο το τέρας
κι όλο γυρεύουν σάρκα φρέσκια να το τρέφουν.
Για τον αφέντη δεν αξίζουν μια δεκάρα
ίδια ψοφίμια που ο γύπας γυροφέρνει
πάνω στους ώμους τους βαραίνει η κατάρα
σαν σιδερόμπαλα στην άβυσσο τους σέρνει.
Είναι στη φύση τους τον θάνατο να σπέρνουν
κι αν στη στερνή την προσευχή τους μετανιώσουν
καθώς την άφεση στα κρίματα θα παίρνουν
Δημήτρης Φιλελές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου