Πανσέληνος στέκει ψηλά
και όλα ησυχάζουν,
μα μέσα στη βαθιά νυχτιά
δυο μάτια με κοιτάζουν.
Είναι τα μάτια της ψυχής
που πάλι ξαγρυπνούνε,
δείχνουν τους δρόμους μιας ζωής,
για κείνη ξενυχτούνε.
Φέξε φεγγάρι μου χλωμό,
φέξε μες στη ψυχή μου,
δείξε μου τόπους καθαρούς
δρόμους για τη ζωή μου.
Πάλι στέκεις εκεί ψηλά
ολόγιομο φεγγάρι,
όνειρα φέρνεις απ' τα παλιά
μορφή δεν έχουν πάρει.
΄Ονειρα, αγάπες που 'σβησαν
στη χάση της σελήνης
και μόνο να πάρουν θέλησαν
ψυχή και φως εκείνης.
Φέξε και πάλι δυνατά
τα μάτια μου δε κλείνω
και όσες πίκρες και να 'ρθουν
ψυχή δε παραδίνω.
Γλυκιά μελαγχολία.. Μπράβο Γεωργία!
ΑπάντησηΔιαγραφή