Μικρή ζωή που όλο βόλτες κάνεις
στου κόσμου τα στενά,
μετρώντας τις μέρες ανάποδα
κι τους ήσυχους καιρούς θυμάσαι,
θολώνουν τα μάτια σου
και γίνεται ο ορίζοντας στενός.
Κλεισμένο μου παράθυρο
στου ουρανού το δρόμο
κι άμα σ' ανοίξω τι τάχα θε να δω
αφού έξω νυχτώνει.
Τα τελευταία βαγόνια της χαράς
χάθηκαν στην κίτρινη καταιγίδα.
Κλείσανε τα τείχη.
Πώς να περάσεις και που να πας,
τούτες τις θυμωμένες μέρες.
Όλο και πιο μεγάλοι οι χειμώνες γίνονται
κι εγώ σκαρφίζομαι καινούριες λέξεις,
μήν τύχει και χάσω
τα μικρά καλοκαίρια,
από του νου τη φωλιά.
Τα καλοπιάνω μ' ένα γλάρο στον ώμο
έχοντας φύλλα δάφνης στο χέρι
Μαρίνα Αντωνίου
9/3/2022
Κατοχυρωμένο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου