Άγρια η Θαλασσά μου... Μάντυ Τσιπούρα.

Το άκαρδο σιδερικό

καλπάζει μονότονα

στην αφρισμένη πεδιάδα,

μια νότα μουσικής αργοπεθαίνει,

φλόγα τρεμάμενη η θύμησή σου,

τρίξιμο κουπαστής που δυναμώνει

καθώς το κήτος κινείται αγριεμένο

είναι τόσο βιαστικό,

τόσο προορισμένο

στο πλήθος των νερών

που το συγκρατούν,

το παραμικρό χάσιμο,

τελειωτικό.

Κοιτώ τη θάλασσα

που κυλάει μπρος τα πόδια μου

και οι σκέψεις παλεύουν

με το φευγαλέο γαλάζιο όνειρο,

κατρακυλούν

σαν απατηλές πραγματικότητες,

εικόνες σβησμένες

που θάβουν τα ηλιοβασιλέματα

στα σπήλαια του βυθού.

Αδιάφορη, λησμονημένη

μιλώ με το γλυκό σκοπό των κυμάτων.

Με καλεί το δελφίνι

στην άκρη του βράχου,

βιάζομαι για τη μελωδική συνουσία.

Καινούργιο ταξίδι

στην άγρια θάλασσά μου.

By Mandy 9/2/2022

( Ένα ποίημα των φοιτητικών μου χρόνων που

για πρώτη φορά βγαίνει στο φως)