Κάθε που σβήνει
η λάμψη του κόσμου
η κόρη ξυπνάει,
έχει δουλειά να κάμει.
Πολύ η αστοχία του
κι αυτή δεν έχει,
παρά ένα μικρο κονδυλοφό
στη χαίτη της κρυμμένο.
Να γεμίζει τα κενά
των λέξεων στις ρίμες.
Αυτών που πρόλαβαν
να κρυφτούν απ' την
ασάφεια του μυαλού...
Μ ένα σ αγαπώ
κι ένα μου λείπεις
δεν γεμίζουν
τα κενά ψυχή μου
Πως πίστεψες
πως θα κόστιζε φτηνά
η αλήθεια των ματιών
Πριν η στρουθιονίδα
πετάξει μακριά
την έκαμα ουρά
του φουστανιού μου
να μπορώ να σου γράφω
Νά 'ρχονται κι οι λέξεις
να κρύβονται από
νου φοβισμένο
Παρέα να μου κάμουν.
στην απουσία του
να μη πληγώνεται η καρδιά
να μη ματώνει η σάρκα
Σσσσσσ...
βάλε την κόρη να κοιμηθεί
έχει πανσέληνο απόψε
Φλώρα Τ. Jose
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου