Πονάω απόψε, κι η ψυχή μου αιμορραγεί
η απουσία σου έντονη με τρυπάει
όπως παλιά βελόνα σε πετσί ξηλωμένο
Σε ψάχνω... κλείνω τα μάτια
μυρίζω τον αέρα στο δωμάτιο
προσπαθώ να κλειδώσω το άρωμα σου
Το φαντάζομαι βαρύ και μεθυστικό
όπως τα φιλιά που δεν δοκίμασα
εκείνα τα κρυφά τ' απαγορευμένα.
Νομίζω πως ακούω το γέλιο σου
τη φωνή σου, να μου λέει ψιθυριστά
πόσο σου λείπω, πόση ανάγκη έχεις
απόψε τον ίσκιο μου στο κρεβάτι σου.
Ρίγη αναδεύουν από μέσα μου
ζητιάνος δίχως απάγκιο ο έρωτας μου
κι εσύ άνεμος καυτός που με καίει
μες στη παγωνιά του χειμώνα.
Μια λέξη χορεύει από ώρα στα χείλη μου,
σε θέλω αντίλαλος στο θέλω σου.
Η επιθυμία μου κομμάτι της επιθυμίας σου,
το είναι μου προέκταση του πόθου σου.
Ένα βογκητό ξεγλυστράει από μέσα μου,
τρομάζω, ανοίγω τα μάτια έντρομη.
Πόσο μου λείπεις και πόσο κοντά μου
σε νιώθω την ίδια στιγμή.
Όνειρο ήταν ή μήπως όχι...;
Φλώρα Τ. Jose
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου