Ταξίδι αταξίδευτο... Πέτρος Παπάζογλου.

Τι όμορφα που χαίρομαι στο σπίτι μου στον κάμπο;

Βλέπω από το παράθυρο τα κύματα στο βράχο,

Ραντίζεται με αφροσιά που φέρνει η καταιγίδα

Που οι κεραυνοί στη θάλασσα σβήνουνε σαν λεπίδα

Πυρακτωμένου ατσαλιού , κίτρινο σαν λεμόνι

Ένα μαχαίρι δίκοπο που γίνεται στο αμόνι.

Χοντρές ψιχάλες της βροχής κυλάνε πας στο τζάμι

Την όψη μου θαμπόνουναι από τα χνώτα υδρατμοί.

Ηλεκτρίζει η ατμόσφαιρα τα λιγοστά μαλλιά μου

Σαν το ποτάμι χύνονται στη μνήμη μου οι καημοί.

Φωτιά στα συναισθήματα τα ανακατεμένα

Έτσι όπως τα βότσαλα, τα φύκια, τα κλαδιά ,

Πού τα αφρισμένα κύματα με μαστοριά απλώνουν

Πάνω στην ατέλειωτη ακτή σε βράχια και αμμουδιά.

Στέκομαι εκεί ακίνητος και δεν ταρακουνιέμαι.

Δεν νιώθω σκαμπανέβασμα, μπότζι και τρανταγμό.

Προπέλας ξενερίσματα , το ράντισμα από την πλώρη

Aπ τα τάνγκια το ξεφύσημα , σφύριγμα από ατμό.

Ξερά κλαδιά υψώνονται σαν άλμπουρα και μπίγες

Σύρματα σιγοτραγουδούν, σαν να ναι καρδερίνες

Αργόσυρτα που τρίβονται στο λούκι της μπαστέκας .

Της καρακάξας κρώξιμο, βιράρισμα καδένας.

Παράξενο μου φαίνεται που τέτοια καταιγίδα

Οι πόρτες δεν βρόντο κοπούν, οι καρέκλες δεν μουβάρουν

Γλυκό λαλούν απόηχα , κουδούνια από τα γίδια.

Μες στην ντουλάπα στέκονται ακούνη τα τα ρούχα

Τι όμορφα που κάθομαι χωρίς να ταξιδεύω,

Όλους τους χάρτες πέταξα, πυξίδα και ραντάρ

Και τα δελτία του καιρού αδιάφορα τα βλέπω

Σαν όνειρο μου φαίνονται, οι πορείες για Κατάρ.

Έχω στα αμπάρια του μυαλού τσουβάλια εμπειρία

Τα νιάτα μου τα πέρασα στους πέντε ωκεανούς

Και τώρα που είμαι ξέμπαρκος ψάχνω την ευτυχία

Με πρόδωσαν οι φίλοι μου, δεν το βαστάει ο νους.

Για αυτό ταξίδι ναύλωσα , τον χρόνο που απομένει

Την ρότα μου την χάραξα, με χάρτη το μυαλό,

Μέχρι να λήξει η ναύλωση και φτάσω στο λιμάνι

Θα κάνω αγκυροβόλιο, Μαρμάρινο Σταυρό !!!!

Πέτρος Παπάζογλου