Μάτια μου όμορφα κλαμένα
Χέρια σαν κάρβουνα καμένα.
Ψυχής κομμάτια πως σκορπάτε
Ξεχάσατε πως να γελάτε.
Κραυγές βουβές από τα σπλάχνα
Πονάτε και δεν βγάζετε άχνα.
Σας παίρνει ο χάρος απ 'το χέρι
Σας καίει στις φλόγες το αγέρι.
Κρυφτό από βόμβες τα παιχνίδια.
Ζώνες με σφαίρες για στολίδια
Πόδια, χέρια είν' κομμένα
Λουλούδια μ'αιμα ποτισμένα.
Κ'αν δεν βλέπει πια ο κόσμος
Στο γκρεμό πως φτάνει ο δρόμος.
Ας ακούσει τις φωνές σας
Ας μετρήσει τις πληγές σας.
Κανείς τίποτα δεν λέει
Ποιός σκοτώνει και ποιός φταίει
Ποιός μπορεί σ'αυτά τα μάτια
Να τους δείξει μονοπάτια.
Να τους πει πια να μην κλαίνε
Μοιρολόγια να μην λένε.
Αμαλία Κέντρου. 23 Οκτωβρίου 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου