Μένω εκεί... Ηρώ Αναστασίου.

Μένω εκεί, εκεί που δεν άντεξες να σηκώσεις το ουρλιαχτό μου.

Εκεί που μ' άφησες να αιμορραγώ μια νύχτα του φθινοπώρου.

Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι αλλού, αυτό ηρεμεί το μέσα μου.

Γιατί έρχεσαι τις νύχτες όταν κοιμάμαι;

Γιατί δεν έρχεσαι τις ώρες που είμαι ξύπνια;

Γιατί μιμείσαι την παρουσία σου, αφού απουσία είναι;

Κι ύστερα πονάω μ' αυτά που αισθάνομαι, πονάω που δεν μπορώ

ν' αφήσω την πληγή που με καταδιώκει.

Όλα έχουν αλλάξει, ακόμα κι εμείς οι ίδιοι έχουμε αλλάξει.

Τίποτα δεν είναι το ίδιο, η ελπίδα πέταξε.

Τι είναι αυτό που με κρατάει, τι είναι αυτό που με ορίζει;

Θα 'θελα να ήταν όλα αλλιώς, να ζούσαμε όπως τα παραμύθια,

αυτά με το καλό τέλος.

Να φτιάχναμε το δικό μας παραμύθι, χωρίς τους κακούς δράκους,

χωρίς τις κακές μάγισσες.

Μάλλον κοιμάμαι και το βλέπω στο όνειρό μου.

Ξυπνάω έντρομη κι αφουγκράζομαι τις σιωπές.

Σιωπή εδώ, σιωπή εκεί, σιωπή και παραπέρα.

Είμαι στο σπίτι μου, εκεί που η ηρεμία μ' αγκαλιάζει.

Γεννάει εικόνες το μυαλό μου κι εσύ πάντα λείπεις.

Λείπεις από εκεί που έφυγες, λείπεις από εκεί που είσαι,

λείπεις παντελώς.

Που σ' άφησα δεν ξέρω, που υπάρχεις αλήθεια;

Θα 'θελα να σε πιάσω για λίγο στα χέρια μου να σου ζεστάνω

το χαμόγελο, αυτό που έχασες, αυτό που σε τρομάζει.

Να διεισδύσω στην ψυχή σου και μ' ένα άγγιγμα

να σου πάρω τον πόνο.

Τον πόνο που σε κατακλύζει τις ώρες που φοβάσαι.

Θα 'θελα να μπορούσα να σε κοιτάξω στα μάτια για να δω

με τι παλεύεις πάλι.

Να διεισδύσω στο μυαλό σου για να μπορώ να σε προστατέψω.

Κλείνω τα μάτια μου, είμαι εκεί και στέκομαι ανάμεσα

στο βογκητό του πόνου σου.

Τ' ανοίγω και έχεις ήδη φύγει.

Από εκεί που δεν υπήρξες ποτέ.

Από εκεί που δεν ένοιωσες την αγάπη μου______

Ηρώ Αναστασίου.