Κι έτσι, μια μέρα…
Από άστρα θα ξεμείνεις
Οι λέξεις, θα σιωπήσουν
Και τότε…
Άγρυπνη τις νύχτες
Μετέωρη θα στέκεις
Στη στενωπό του απείρου
Να αναμετρηθείς
Δεν θα 'χεις
Παρά μιαν άβυσσο
Το μάτι να σου κλείνει
Με κόγχη σταθερά
Στου ξύλου το σαράκι
Το βλέμμα θα πλανάται
Θα αμφιβάλει το μυαλό
Που δείλιασε η καρδιά
Πριν το στερνό αντίο
Και τότε…
©Λεμονιά Γεμουρτζίδου
Copyright ® 30/3/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου