Νεράιδες βάθη των ωκεανών του κόσμου.!
Που πήγε ο έρωτας?
Χαμένος στις αγκαλιές των ανθρώπων.!
Ξωτικό αόρατο στα μάτια,
αλλά όχι στην καρδιά.!
Το ένστικτο προβλέπει ίσως και να ακούει,
απελπισμένες κραυγές της παραδεισένιας κόλασης..!
Θλιμμένο γρρμματοκιβώτιο
Η ζωή μας άσχημη ή όμορφη ,
έχει τα δικά της φτερά
να πετάξει ξανά.!
Σπάνιοι άνθρωποι, σπάνια λουλούδια,
που δεν τα βλέπεις...
Κρύβονται πίσω από το όνειρο ,
από ένα σύννεφο βροχής
χωρίς ποτέ να τραβούν την προσοχή...
Για να τα δει κάποιος
στο μικρό, στενό, παράμερο δρομάκι...
σε μια διάβαση εκεί...
διαρκώς να προσπαθεί
Μια διάβαση σκοτεινή, που φοβίζει...
μα μόλις τη διασχίσεις,
βλέπεις κάτι λευκά, διάσπαρτα ανθάκια,
λες κι από αστερόσκονη φτιαγμένα!...
Είναι τα "εντελβάις"…Τα "εντελβάις της πόλης"…
Μα πρόσεξε...
Πρόσεξε πώς θα τα “αγγίξεις”!…
Αν πονέσουν,
θα πονέσεις…
στα παγκάκια του χρόνου τα εντελβάις
και η ψυχή μας εκεί
να μένει καθισμένη
να περιμένει το μαζί
που δεν ήρθε ποτέ.......
Στα παγκάκια του δάσους τα εντελβάις και
ένα λεύκωμα αναμνήσεων
να μυρίζει νοσταλγία.!
Στα παγκάκια της σιωπής τα εντελβάις και
θρυμματισμένο πορσελάνινο κορμί αγάπης .
Εντελβάις προχωράμε ...
Αθηνά Τσιρίκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου