Όσο η νύχτα…
Υφαίνει το άραχνο νήμα της
Σκεπάζω τη γύμνια μου με την απουσία σου
Όσο η μυλόπετρα της σιωπής
Αλέθει γητειές ασώματων αισθήσεων
Ψιθυρίζω σαν μάντρα το όνομά σου
Κι αν στη μοναξιά του σκοταδιού
Κι αν στις ακανόνιστες ανάσες μου
Σταθεί ο κόμπος στον λαιμό
Λεμονιά Γεμουρτζίδου
Copyright ® 21/3/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου