Πειραγμένη Ξόβεργα... Βίλλυ Χρυσού.

Βαθύ σκοτάδι...

κι η χαρά, δε βρίσκει πια την πόρτα,

να μπει σαν τότε...

κείνους τους όμορφους καιρούς

που, όλα μοσχομύριζαν ήλιο και γιορτή,

που, σε μι' αγκαλιά, σ' ένα φιλί,

μπορούσαν να χωρέσουν όλου του κόσμου οι ουρανοί

τόσο απλά, τόσο γλυκά, σαν έρωτα πεσκέσι.

Πώς να ξορκίσεις έναν Γενάρη μοιρολογητή...

Τα παραθύρια ορθάνοιχτα,

στο φως και στα τραγούδια!

Όμως, διστάζουν για να μπούν.

Ακόμη και ο ήλιος,

αρνείται να φωτίσει ανθρώπινα ραγίσματα,

με άνυδρα μάτια, σκοτεινά,

σε γοερές σιωπές πνιγμένα...

Κι αυτές οι θύμισες...

πόσο επίμονα αναπολούν φεγγάρια!

Μα, δε μπορεί!

Κάπου θα βρούμε ένα μικρό Ελπιδοτρύπανο!

Ναι, ένα Ελπιδοτρύπανο!

Μ' αυτό θ' ανοίξουμε μια χαραμάδα,

στο βαθύ, θλιβερό μωβ,

για να ξεπεταχτεί το κόκκινο της χαράς!

Να ξεχυθούν τα χειμωνιάτικα φιλιά,

που άγρια εποπτεύονται

και δε μπορούν ν' ανθίσουν!

Ν' ανοίξουν και οι αγκαλιές!

Ν' αστράψουν τα χαμόγελα

και να χορέψουν στη βροχή

μ' εκείνο τ' αεράκι, που ανατριχιάζει

το κορμί κι απ' το λυγμό λυτρώνει!

Αχ! αυτό το λατρεμένο ρόδινο, που να 'ναι;

Σκοτάδια γύρω και αργεί,

το μαύρο να νικήσει...

Μα, να! Ροδίζει από μακρυά!

Σαν πάρεις στο κατόπι το χρώμα της καρδιάς,

μέσα σε κατακόκκινο ξέφωτο,

θ' ανατείλει!

Βίλλυ Χρυσού

18-1-'22