Πες μου πώς... Ειρήνη Λεοντάρα.

... Έμπαινε μέσα στο σπίτι άνοιγε τα συρτάρια, τις ντουλάπες.

Χάιδευε τα αντικείμενα, εισέπνεε οικείες μυρωδιές του μπαμπά,

της μαμάς, του αδερφού. Τους έβλεπε από μακριά.

Ένιωθε την παρουσία τους. Τα έκανε εικόνες. Ζούσαν μέσα της.

Τους κουβάλαγε μέσα στο αίμα στις φλέβες της.

Και τους έκανε λέξεις, απορίες, ανησυχίες, αγωνίες.

Πώς είναι να είσαι μια όρθια αγωνία. Πες μου πώς;

Πώς γίνεται να ανησυχείς για όλους και για όλα;

Και κύλαγε το ποτάμι και φούσκωνε το νερό ορμούσε στη

θάλασσα γινόταν θάλασσα ήρεμη, άγρια, ορμητική,

ερωτική, φιλική. Και σκόρπαγε στα άλικα χείλη την αλμύρα.

Μα πώς να ξεδιψάσεις με θαλασσινό νερό. Ίαση γυρεύεις.

Αλλά να πού ανακαλύπτεις το αγκάλιασμα της ηδονής.

Και γίνεσαι άθυρμα της. Εσύ

Και γίνεσαι εποχή. Η αγαπημένη των αγαπημένων.

Η πιο λατρεμένη. Γίνεσαι Μάνα

Στη μήτρα σου γεννιούνται τα μίση, τα πάθη, τα συναισθήματα.

Ειρήνη Λεοντάρα