Στ' αμπέλια, στο αίμα, στην Άνοιξη... Δημήτρης Καλλιμάνης.

Ξεπόρτισαν τα όνειρα μεμιάς

μες την μελισσοχτίστρα Άνοιξη

σαν βρήκαν στην ψυχή ρωγμές

και σπάσανε τις λύπες...

Άνοιξη

κι άγγιγμα

κι αμπέλι

και μεθύσι.

Κορμί που στροβιλίζεται γυμνό απάνω

σε αυτοκράτορες της άμμου

και τους πνίγει.

Αμπελογενειάδα των βουνών

βακχική αγκαλιάζει γρανίτη,

σπάει βράχο, ψυχές λευτερώνει,

Σατύρους και Νύμφες και έρωτες...

Κάθε φίδι σιωπά και τρέχει να σωθεί.

Ο Πάνας βοσκάει τα αμπέλια ουρανό

και παίζει το σουραύλι...

Η Αθηνά

ξεδιψά με ηλιομπολιασμένους καταρράκτες...

Άγρια τα νερά που αναβρύζουνε από την αγριλιά,

ασπίδα χρυσή ξαποσταίνει σε σπαθί καρφωμένο

έχει κομμένο το κεφάλι της Μέδουσας

φοβίζει γύπες, ύαινες, όρνεα ψυχών.

Χορεύεις στου Απόλλωνα την άρπα

διατάζεις τ' αεράκια, τους νοτιάδες, τον Βοριά...

Ζύμωση

θέληση

σκήπτρο στο χέρι η πέννα

ο ματωμένος ποιητής μιλάει

με τον σκοτωμένο ερωδιό

οι στίχοι στέμμα Βασιλείων

νέκρωσαν ψευτοβασιλιάδες,

αγριεύουν τα στόματα των αθώων,

κραυγές για δίκιο

-Όχι άλλος σκοτωμός!!

-Σκοτώστε όποιον σκοτώνει το καλό!!

...κραυγές, πλήθος, σιωπή,

αλληλοκοίταγμα, μάτια φλόγες

σπρώχνουν ο ένας στον δίπλα, φοράνε με χορό

κι ευλάβεια ακάνθινο στεφάνι,

όλοι μαζί μεθυσμένοι αρπάζουν μεγάλο σταυρό,

παρελαύνουν.

Φόβος, αγωνία, λαχτάρα, ελευθερία

ο ιερέας των βουνών μυσταγωγεί τ' αγκάθια.

Λουλουδόδρομος τ' όνειρο

στέκεις όραμα εσύ στην εμπατή του

εγώ διαμάντι που καίει

προσπαθώ να βρω τον Παράδεισο

ρωγμές ανοίγω

να γίνουν παράθυρα να μπούνε οι άγγελοι...

(ΠΟίηση, φωτογραφία Δημήτρης Καλλιμάνης).