Σκέφτηκες ποτέ πόσο δύσκολο είναι, να στέκομαι δίπλα σου;
Γιατί κατ' ουσίαν δεν είμαι δίπλα σου, είμαι πίσω σου.
Νοιώθω συνέχεια ότι κυνηγάω την σκιά σου.
Αυτήν την σκιά που τόσο αγάπησα, που τόσο πόνεσα.
Σε διεκδίκησα πολύ, αλλά ήταν τόσο δύσκολο
να στέκομαι δίπλα σου, που πλέον δεν έχει αξία.
Δεν έχει αξία, γιατί δεν στάθηκες ποτέ δίπλα μου.
Μπροστά ήσουν κι έτρεχες.
Και μην νομίζεις ότι δεν κατάλαβα από τι έτρεχες.
Έτρεχες να ξεφύγεις απ' τον εαυτό σου,
απ' τους γύρω σου, απ' τα πάντα.
Κι εγώ ανήμπορη να αντιδράσω σε πήρα στο κατόπι.
Έτρεχα κι εγώ μαζί σου να σε προλάβω
και να σου φωνάξω πόσο σ' αγαπάω.
Αλλά δεν άντεξες ποτέ την αγάπη μου, σε έπνιγε.
Κι εμένα με πνίγανε οι λέξεις που δεν μπορούσα να σου πω.
Κι ακόμη με πνίγουν, αλλά τις κάνω
λουλούδια για να μοσχομυρίζουν.
Τις κάνω κραυγές για να ουρλιάζουν και να ηρεμώ.
Μια κραυγή όλη η αγάπη σου, μια κραυγή μέχρι τον ουρανό.
Δεν θέλω να κλαίω πια, κουράστηκα να οσμίζομαι τον πόνο.
Θέλω να σε θυμάμαι και να γελάω, θέλω
να σε θυμάμαι και να χαίρομαι, θέλω οι αντιδράσεις μου
να είναι ανάλογες με την αγάπη που σου έχω.
Αυτήν την αγάπη που μου έβγαλε τον καλύτερο
και τον χειρότερο εαυτό μου.
Και λέω χειρότερο όχι προς εσένα, αλλά προς εμένα.
Αυτά που ανέχτηκα για εσένα, δεν μπορώ πλέον
να τα δεχθώ, να τα αγαπήσω.
Και πλέω προς το τέλος, γιατί δεν μου άφησες καμία
αναστολή, καμία προσδοκία, καμία ασφάλεια.
Δεν νοιώθω ασφαλισμένη δίπλα σου κι όλο αυτό με κουράζει.
Κουράστηκα να βιώνω τις επικρίσεις σου, κουράστηκα
να βιώνω το φευγιό σου.
Είναι τόσο δύσκολο να είμαι δίπλα σου, γιατί στην
ουσία του πράγματος δεν είμαι.
Κι εγώ ήθελα πολύ να σ' έχω πλάι μου, μέσα μου.
Το μόνο που σου χρωστώ είναι το σ' αγαπώ που ποτέ
δεν μπόρεσα να στο πω.
Ηρώ Αναστασίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου