Το αιώνιο παρόν... Κατερίνα Πήττα.

Μοναχικός που 'ναι ο δρόμος...

Κι εκείνη του φωτός την ατραπό,

που αιώνες τώρα γύρευα να βρω,

κάτ' απ' της ειμαρμένης

το ακοίμητο το βλέμμα,

επιτέλους τη διαβαίνω!

Αφήνω πίσω μου κοπάδια πλανεμένα,

να πνίγονται στης θάλασσας την τρικυμία

και της αλός ακολουθώ τη νηνεμία.

Στις Ευμενίδες γνέφω: όχι πάλι!

Στου Άδη κόσμου τις αυλές

δεν θέλω να ξαναγυρίσω.

Είμ' έτοιμη από καιρό το Ήλιο ν' αντικρύσω,

τι δεν αντέχει άλλο ο Νους,

εγκλωβισμένος στο σκοτάδι

του μέλλοντος...του παρελθόντος,

όταν τη μνήμη του φιλεύει,

η γεύση του αιώνιου παρόντος!

Κατερίνα Πήττα

29/03/2022