Χάνομαι στα μονοπάτια τα λησμονημένα,
σε μέρη αχαρτογράφητα και μαγικά.
Ψάχνοντας για τα όνειρα μου τα κλεμμένα,
από κάποιας μάγισσας χέρια εχθρικά.
Δάκρυα καυτά στα μάτια μου αναβλύζουν.
Είναι η πίκρα της Ψυχής που ξεχειλά.
Τα χείλη παγωμένα λόγια ψιθυρίζουν,
που τα παίρνει ο άνεμος και τα σκορπά.
Λουλούδια ραίνω στο ποτάμι που κυλάει
και αποζητώ την υγρή του αγκαλιά.
θέλω για μια φορά μαζί του να με πάρει,
να μάθω της Ζωής τα μυστικά.
Χάνομαι μες την υγρή νύχτα και σε ψάχνω,
λαχταρώ να γείρω στη ζεστή σου αγκαλιά.
Με τα δυο Σου Χέρια να με σφίξεις,
να νοιώσω πως κι εγώ έχω φωλιά.
Χριστέ μου, τα χέρια μου απλώνω
να γίνουν γέφυρες μαζί Σου να ενωθώ.
Και κάθε φορά που στη ζωή ματώνω
Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη
{ Νοσταλγοί της Εδέμ } 2016 εκδόσεις Εχέδωρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου