δεν θα ζήσω ποτέ μου
τα όνειρά μου εγκαταλείφθηκαν
σαν γεννήθηκα
αλυσοδεθηκαν
μαζί μ εμενα
σε μια ρουτίνα
σε έναν αγώνα επιβίωσης
σε ένα ρομποτικό πρόγραμμα υπέρ άλλων
που με προγραμματισαν
με κλεμμένο λειτουργικό
Κι οι στιγμές χαράς ελάχιστες
μόνη συντροφιά
το φτηνό ρολόι
που καθοριζει την κίνησή μου
η κοινωνική ανισότητα το επέβαλλε
μικρός ειμαι
πρέπει να ελαχιστοποιηθω
οι άλλοι
πρέπει να γιγαντωθουν
οι πορφυρογεννητοι
Κι ειναι πολλοί
πάντα θα είναι πολλοί
κι ας καταργήθηκε κάποτε
©ΓΙΆΝΝΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΌΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου