Βήματα κριτσανιστά,
στη ράχη των φύλλων.
Αφουγκραστικοί των ήχων
οι διάλογοι.
Αδιάλακτοι των μονόλογων
οι στίχοι.
-Έρχομαι.
-Φεύγω.
Ούτε ήρθες, ούτε έφυγες.
Μά καθώς τα κλαδιά, χέρια
απλωμένα μοιάζουν στου
κόσμου τα ραγισμενα,
το γάργαρο νανούρισμα
δανείζομαι του νερού για να
κοιμίσω πάνω του όλες τις
ξέμπαρκες ευχές.
Κι έτσι σε ύπνο χειμέριο,
βαθύ, κάτω από στρώματα
φυλλοροούσας ανάμνησης,
να ξαναγεννηθει μία
της Άνοιξης αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου