Η θάλασσα είχε αρχίσει να ηρεμεί.
Μετά από τον τόσο θυμό που είχε μέσα της και το απρόσμενο
και έντονο ξέσπασμά της, τα πελώρια και ακατάπαυστα κύματα
που θαρρείς θα σε κατάπιναν δίχως καμία προειδοποίηση,
τη βροντερή και αγριεμένη φωνή της,
ένα συνεχές βουητό που σου έδινε μία αίσθηση φόβου
μα και δέους συνάμα, άρχισε να γαληνεύει.
Θύμιζε άντρα που έχει πληγωθεί ο εγωισμός του και έχει
υποτιμηθεί η εγκυρότητα του λόγου του.
Τώρα είχε μετατραπεί σε γυναίκα γλυκιά και όμορφη,
υπομονετική και μυστηριώδη ταυτόχρονα.
Ένας γλάρος άνοιξε διάπλατα τα φτερά του και άρχισε
να πετάει κατά μήκος της.
Μία ψηλά, θαμπώνοντάς σε από το φως του ήλιου
και μία χαμηλά, τόσο που φάνταζε σα να κολυμπούσε.
Χάθηκα στην εικόνα του και στην αίσθηση της ελευθερίας
που μου προκαλούσε, όταν στο αντάμωμά του με το ταίρι του,
άρχισε να κάνει την εμφάνισή της η... πολύχρωμη γέφυρα!
Έτσι την αποκαλούσες όταν ήμουνα μικρή κι εγώ άνοιγα
τα μάτια μου όσο πιο πολύ μπορούσα.
Λες και όσο πιο πολύ τα άνοιγα τόσο πιο κοντά μου
θα μπορούσα να τη φέρω.
Ήμουν σίγουρη πως αν ακολουθούσα τη φωτεινή
διαδρομή της θα με οδηγούσε στον παράδεισο.
Στον δικό μου παράδεισο!
Όπως η ίδια τον είχα ονειρευτεί πολλάκις.
Περιτριγυρισμένο από κάθε λογής λουλούδια όπου
η μυρωδιά του καθενός έδενε τόσο όμορφα με του άλλου
φτιάχνοντας το πιο ευωδιαστό άρωμα που υπήρξε ποτέ!
Πεταλούδες κόκκινες, κίτρινες, μπλε και μοβ, άλλες με
βούλες και άλλες πάλι με γραμμές, βρίσκονταν παντού!
Ο μόνος ήχος που έφτανε στα αυτιά σου, πέρα από κάποια
χαρούμενα γέλια εδώ κι εκεί, ήταν μια γλυκιά,
απροσδιόριστη μελωδία μουσικών οργάνων!
Τα πάντα πέρα για πέρα αρμονικά συνυφασμένα αναμεταξύ τους!
Με μία ανεπαίσθητη κίνηση έπιασα το κινητό μου τηλέφωνο
να απαθανατίσω τη στιγμή.
Ήθελα όσο τίποτα να σου δείξω αυτή τη ζωγραφιά της φύσης
και όπως πάντα να μου χαμογελάσεις και να με πειράξεις
που ακόμα επέμενα να έχω μια παιδική αφέλεια κι ένα
κρυφό ρομαντισμό, κόντρα στα όσα προστάζει η εποχή μας.
Μα καθώς χανόμουν για άλλη μια φορά στις σκέψεις μου
συνειδητοποίησα πως αυτό ήταν ανέφικτο!
Στεκόμουν μπροστά σε μία νεκρή οθόνη.
Κι εκεί που άλλοτε ήταν γραμμένο το όνομά σου,
τώρα υπήρχε απλά ένα κενό.
Ένα κενό τόσο βαθύ που δύσκολα έβλεπες τον πυθμένα του.
Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό μου και τα μάτια μου
άρχισαν να τσούζουν.
Τα ανοιγόκλεισα με γρήγορες, πεταριστές κινήσεις σαν
να ξόρκιζα κάποιου είδους δεισιδαιμονία και πίεσα
τον εαυτό μου να κοιτάξει και πάλι μπροστά.
Έτσι με είχες διδάξει!
"Όταν πέφτουμε, σηκωνόμαστε ξανά, μωρό μου."
"Κρύβεις απίστευτη δύναμη μέσα σου. Πίστεψέ το."
"Όταν νιώθεις μοναξιά, να κοιτάς τον ουρανό.
Όσοι φεύγουν, μας προσέχουν από ψηλά."
Ανέβασα το βλέμμα μου και αντίκρισα και πάλι την
πολύχρωμη γέφυρά μου. Το ουράνιο τόξο.
Τώρα ήταν σαφώς πιο ευδιάκριτο κι είχε πάρει μια
παιχνιδιάρικη ζωντάνια και ζωηράδα.
Χαμογέλασα κάπως θλιμμένα μα με μία δόση ελπίδας
πως ίσως το όνειρό μου να είχε κάτι λίγο από αλήθεια.
Ίσως εσύ είχες κάνει το ταξίδι της πολύχρωμης γέφυρας
και τώρα βρισκόσουν στον παράδεισο.
Στον δικό σου παράδεισο,
Ευαγγελία Γεροζήση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου